Dublin, rond kerst….

Reizen……ik zit nu weer op het vliegveld in Eindhoven en langzaam ga ik terug in mijn herinneringen. 5 augustus 2011 vertrok mijn oudste kind met haar ziel en zaligheid naar Ierland. Naar Dublin om precies te zijn. Daar ging ze, mijn kind. Haar huishouding gereduceerd tot de inhoud van een Peugeot 307, maar een hart vol liefde en verwachtingen. Daar stond ik als moeder. Zij straalde van oor tot oor, en ik…. Ik lachte als een boer met kiespijn! Mijn meisi zover weg! Natuurlijk wist ik dat ze het zou redden, nee meer nog…. Het was goed. Mijn laatste woorden voordat ze aan haar reis begon waren; Nikita, rij voorzichtig….. En je weet het de deur staat altijd open. Je hebt hier altijd een dak boven je hoofd en een warm bed!

Ze heeft er haar draai, haar leven gevonden samen met haar lief. En natuurlijk mis ik hen vaak, maar het voordeel is dat ik met enige regelmaat naar een mooi land af kan reizen, en zoals jullie weten doe ik dat graag. Andere culturen ontmoeten…..

Dublin, een mooie grote stad met veel cultuur maar ook met de problemen waar elke grote stad mee te maken heeft. Vorige week woensdag ben ik aangekomen. Het was nog vroeg, mooi weer en de kids waren nog druk aan het werk dus besloot ik om even lekker uit te waaien en het centrum in te lopen. Er was zelfs file op de trottoirs! Alles was al in de rush van kerst. De lampjes in de bomen gaven een zacht licht, de ene etalage nog sfeervoller dan de andere. Uit de pubs schalde kerstmuziek en het winkelende publiek haastten zich met armen vol tassen naar de volgende winkel om hun slag voor onder de kerstboom te slaan. Op een afstandje bekijk ik dit alles. Plots valt mijn oog op een rillende jongen man. Hoe oud zou hij zijn? Ik schat nog geen 30. Bevend onder een hel blauwe slaapzak zit hij tegen een prullenbak op de grond. In zijn hand een vies bekertje waarin hij om een aalmoes vraagt. Ik gooi er een twee euro stuk in, hij kijkt mij aan en zegt, god bless. Zijn ogen kunnen zich niet focussen, ik zie zijn slecht gebit. Waar is het met jou fout gegaan, vraag ik mezelf af. Waar is jou vangnet, jou familie. Verkeerde keuzes gemaakt, nooit een kans gehad, ik weet het niet. Ik loop Burger King binnen en haal een beker warme koffie en een hamburger voor hem…..meer kan ik niet doen voor hem, hij zal het zelf moeten doen. Triest dat hij geen vangnet heeft, dan zou het vast goed komen met hem…..de hele week spookt de jongen in mijn hoofd. En Dublin zit vol met deze jongens. Iedereen verdient toch een tweede kans! Anja, vanuit Dublin xx